Οι Αθηναίοι ανέλαβαν την αρχηγία της συμμαχίας της Δήλου με τη θέληση των συμμάχων με αφορμή να κερδίσουν τους Πέρσες, όμως οι Αθηναίοι αρπαξαν την ευκαιρία και δεν άφησαν τις υπόλοιπες πόλεις να βγουν από την συμμαχία. Μετά την αποφασιστική ήττα της Περσίας από τον Ευρυμέδοντα (468π.Χ), πολλά μέλη της συμμαχίας υποστήριξαν τη διάλυση της συμμαχίας. Η Αθήνα, όμως, που είχε επωφεληθεί πολύ σύντομα από τη συμμαχία, διαφώνησε λέγοντας ότι ο κίνδυνος των Περσών δεν είχε περάσει ακόμα. Τα μέλη της Συμμαχίας, ιδίως οι Αθηναίοι, προτίθονταν στο να ασκήσουν πίεση στις πόλεις ώστε να προσχωρήσουν ή να παραμείνουν στη Συμμαχία. Η Κάρυστος, πόλη στη νότια Εύβοια, δέχθηκε πίεση για να προσχωρήσει στη συμμαχία εξαιτίας των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Αθήνας. Η δικαιολογία ήταν πως η Κάρυστος απολάμβανε τα προνόμια της Συμμαχίας (προστασία από τους πειρατές και τους Πέρσες) χωρίς να αναλαμβάνει καμμία υποχρέωση. Επιπλέον, η Κάρυστος αποτελούσε παραδοσιακή βάση των Περσικών στρατευμάτων. Η Νάξος, μέλος της Συμμαχίας της Δήλου, επιχείρησε να αποσχιστεί και υποδουλώθηκε. Επίσης πιστεύεται πως η Νάξος υποχρεώθηκε να γκρεμίσει τα τείχη της, να χάσει το στόλο της και την ψήφο της στη Συμμαχία. Όταν η Νάξος προσπάθησε να αποσκιρτήσει, η Αθήνα, παίρνοντας την ηγεσία από το συμβούλιο, πίεσε τη Νάξο να συνεχίσει να δείχνει υποταγή. Σύντομα η Θάσος επιχείρησε να κάνει το ίδιο, προσπάθεια όμως που κατεστάλλη από τον γενικό αντιπρόσωπο της Αθήνας, Κίμωνα. Οι Αθηναίοι ήταν τόσο επιτυχημένοι στους στόχους τους, χρησιμοποιώντας τη δύναμή τους και ασκώντας πίεση, που το 454 π.Χ. η συμμαχία είχε 140 μέλη. Η πολιτική επεκτατισμού της Αθήνας -στο βόρειο κυρίως Αιγαίο- σε συνδυασμό με τις συνεχείς εκστρατείες στην Ανατολική Μεσόγειο εξάντλησαν οικονομικά και κατέβαλαν ηθικά τους συμμάχους, αρκετοί από τους οποίους προχώρησαν σε αποστασία, όπως για παράδειγμα η Θάσος (465-3 π.Χ.), οι ευβοϊκές πόλεις (454-449 π.Χ.)και η Σάμος (441-439 π.Χ.). Οι αποστασίες καταπνίγονταν από τους Αθηναίους και οι πόλεις αναγκάζονταν να συνθηκολογήσουν. Οι όροι της συνθήκης συνήθως τις υποχρέωναν να γκρεμίσουν τα τείχη, να παραδώσουν το στόλο και να δώσουν ομήρους. Η δεσποτική συμπεριφορά της Αθήνας και η μη αντιμετώπιση των συμμάχων ως ισότιμα μέλη είχε ως αποτέλεσμα την αποστασία και τις επαναστάσεις των μελών της συμμαχίας. Τέλος, επέδρασε ευνοϊκά στην κήρυξη του Πελοποννησιακού πολέμου, καθώς οι σύμμαχοι έβλεπαν τους Αθηναίους ως δυνάστες, ενώ τους Σπαρτιάτες ως ελευθερωτές.
Οι Αθηναίοι ανέλαβαν την αρχηγία της συμμαχίας της Δήλου με τη θέληση των συμμάχων με αφορμή να κερδίσουν τους Πέρσες, όμως οι Αθηναίοι αρπαξαν την ευκαιρία και δεν άφησαν τις υπόλοιπες πόλεις να βγουν από την συμμαχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά την αποφασιστική ήττα της Περσίας από τον Ευρυμέδοντα (468π.Χ), πολλά μέλη της συμμαχίας υποστήριξαν τη διάλυση της συμμαχίας. Η Αθήνα, όμως, που είχε επωφεληθεί πολύ σύντομα από τη συμμαχία, διαφώνησε λέγοντας ότι ο κίνδυνος των Περσών δεν είχε περάσει ακόμα.
Τα μέλη της Συμμαχίας, ιδίως οι Αθηναίοι, προτίθονταν στο να ασκήσουν πίεση στις πόλεις ώστε να προσχωρήσουν ή να παραμείνουν στη Συμμαχία. Η Κάρυστος, πόλη στη νότια Εύβοια, δέχθηκε πίεση για να προσχωρήσει στη συμμαχία εξαιτίας των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Αθήνας. Η δικαιολογία ήταν πως η Κάρυστος απολάμβανε τα προνόμια της Συμμαχίας (προστασία από τους πειρατές και τους Πέρσες) χωρίς να αναλαμβάνει καμμία υποχρέωση. Επιπλέον, η Κάρυστος αποτελούσε παραδοσιακή βάση των Περσικών στρατευμάτων. Η Νάξος, μέλος της Συμμαχίας της Δήλου, επιχείρησε να αποσχιστεί και υποδουλώθηκε. Επίσης πιστεύεται πως η Νάξος υποχρεώθηκε να γκρεμίσει τα τείχη της, να χάσει το στόλο της και την ψήφο της στη Συμμαχία.
Όταν η Νάξος προσπάθησε να αποσκιρτήσει, η Αθήνα, παίρνοντας την ηγεσία από το συμβούλιο, πίεσε τη Νάξο να συνεχίσει να δείχνει υποταγή. Σύντομα η Θάσος επιχείρησε να κάνει το ίδιο, προσπάθεια όμως που κατεστάλλη από τον γενικό αντιπρόσωπο της Αθήνας, Κίμωνα. Οι Αθηναίοι ήταν τόσο επιτυχημένοι στους στόχους τους, χρησιμοποιώντας τη δύναμή τους και ασκώντας πίεση, που το 454 π.Χ. η συμμαχία είχε 140 μέλη.
Η πολιτική επεκτατισμού της Αθήνας -στο βόρειο κυρίως Αιγαίο- σε συνδυασμό με τις συνεχείς εκστρατείες στην Ανατολική Μεσόγειο εξάντλησαν οικονομικά και κατέβαλαν ηθικά τους συμμάχους, αρκετοί από τους οποίους προχώρησαν σε αποστασία, όπως για παράδειγμα η Θάσος (465-3 π.Χ.), οι ευβοϊκές πόλεις (454-449 π.Χ.)και η Σάμος (441-439 π.Χ.). Οι αποστασίες καταπνίγονταν από τους Αθηναίους και οι πόλεις αναγκάζονταν να συνθηκολογήσουν. Οι όροι της συνθήκης συνήθως τις υποχρέωναν να γκρεμίσουν τα τείχη, να παραδώσουν το στόλο και να δώσουν ομήρους.
Η δεσποτική συμπεριφορά της Αθήνας και η μη αντιμετώπιση των συμμάχων ως ισότιμα μέλη είχε ως αποτέλεσμα την αποστασία και τις επαναστάσεις των μελών της συμμαχίας. Τέλος, επέδρασε ευνοϊκά στην κήρυξη του Πελοποννησιακού πολέμου, καθώς οι σύμμαχοι έβλεπαν τους Αθηναίους ως δυνάστες, ενώ τους Σπαρτιάτες ως ελευθερωτές.